OUKITEL G5 - recenzja, test, opinia i dane techniczne

Oukitel G5 – wehikuł czasu, o który nikt nie prosił

Czasami nawet znani producenci zaskakują swoimi dziwacznymi decyzjami. Chińska firma Oukitel, która od lat produkuje wiele konkurencyjnych smartfonów w niższym i średnim segmencie cenowym, postanowiła „zadowolić” swoich fanów prezentacją bohatera dzisiejszej recenzji. Niestety, zarówno zewnętrznie, jak i wewnętrznie telefon przypomina swoje odpowiedniki sprzed pięciu, a nawet więcej lat.

Wygląd nowego produktu budzi raczej negatywne emocje. Deweloper pokusił się o ozdobienie tylnego panelu wielobarwnymi, gumowanymi wstawkami, podwójnym modułem fotograficznym, ale wygląda to osobliwie. Wśród zalet wyróżnimy boczny skaner linii papilarnych, ale całe wrażenie psuje wyświetlacz z ogromnymi ramkami i przestarzałą już od 10 lat 5-megapikselową kamerką do selfie. Sam 6-calowy ekran IPS jest po prostu kiepski. Rozdzielczość 1152x576 pikseli nie pozwala nawet na oglądanie filmów w rozdzielczości HD. Jasność sięga 400 nitów, co nie wystarcza do pracy urządzenia w bezpośrednim świetle słonecznym. Brakuje powłoki oleofobowej, zwiększonej częstotliwości odświeżania i naturalnego odwzorowania kolorów.

Dobór parametrów technicznych również nie napawa optymizmem. Procesor UNISOC Tiger T310 ustępuje przedstawicielom serii 600, a wraz z 4 GB pamięci RAM i rdzeniem wideo PowerVR GT7100 nie zdobywa nawet 200 tysięcy punktów w teście AnTuTu. Interfejs Androida 14 momentami rozczarowuje lagami, możliwości gamingowe są bardzo ograniczone, nawet stosunkowo proste projekty graficzne (np. PUBG Mobile) zapewnią w miarę płynną rozgrywkę tylko przy minimalnych ustawieniach graficznych. Autonomia jak na duże urządzenie z ochroną przed wilgocią zgodną z normą IP68 nie jest wybitna. Bateria o pojemności 6300 mAh zazwyczaj wystarcza na kilka dni pracy, a moc ładowania jest standardowa dla niedrogich urządzeń (10 W). Pamięć stała może mieć 64 lub 256 GB, w zależności od wersji. Zaleca się zakup drugiej opcji, choć jest tam slot na karty MicroSD.

Główny czujnik o rozdzielczości 13 megapikseli i pomocniczy o rozdzielczości 0,3 megapiksela do portretów zdecydowanie nie nadają się do fotografii artystycznej. Nawet uchwycenie tekstu nie zawsze jest udane. Czasami autofokus działa bez zarzutu, a czasami część dokumentu jest pochłaniana przez szumy. Jeden głośnik nie generuje głośnego i bogatego dźwięku, a o basie można całkowicie zapomnieć. Brakuje również płatności zbliżeniowych NFC. W rezultacie mamy przed sobą gadżet, którego niemal każdy aspekt budzi rozczarowanie.